A mene tu?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Duo Reges: constructio interrete. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

  1. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.
  2. Facillimum id quidem est, inquam.
  3. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.
  4. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est.
Neque enim in aliqua parte, sed in perpetuitate temporis
vita beata dici solet, nec appellatur omnino vita, nisi
confecta atque absoluta, nec potest quisquam alias beatus
esse, alias miser;

Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque
ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.
De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari.

Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur;

Quid de Pythagora?
Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur.

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Qui est in parvis malis. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.